آزمانک : دُوچییں گُد۔
زندءِ بندیگ۔
ھانی انچو کہ مات ءِ لوگ ءَ پُترت دِیستی کہ مات ملُور ملُورا برانڈھا تھت ءِ سرا نشتگ۔
ھانی : سلام علیکم۔
مات : وعلیکم اسلام۔ بیا بیا منی ماتی ۔ چونے توجوڑ ءُ وشے؟
ھانی : شکر اِنت ھدائے۔ شُما چونے ؟ سمّی چون اِنت؟
مات ءَ گین سارتے کشیت ءُ گُشت : دُرا جوڑ ءُ وش اَنت بلے سمّی ھما اِنت گھ وت ءُ گھ بے وتیں۔ مروچی پدا ھوش ءُ سارا شُتگ۔
مات ءِ اِے ھبرءَ چے ھانی ھم ملُور بوت۔
مات : ھانگُل دکہ ھال کن تئ لوگ واجہ چون اِنت ؟ باریں تئ بچ ءِ پہ ڈاکٹری وانگ ءَ زورتے اگاں نہ؟
ھانی : اماں دوستن ءَ باز جہد کُت بلے داکلہ ئے نہ رست۔دوستین ءِ پت گُشیت کہ دوستین ءَ ذری کالج ءَ وانینیں ۔
مات : تئ لوگ واجہ چشیں میراث دارے نہ اِنت، جہ کُجا اِنچو ذر کارے؟
ھانی : اماں تو زانے منا وانگ و زانگ ءِ چنچو ھُب است۔ ہما روچہ کہ دوستین ودی بُوتگ من پرائ ءِ وانگ ءِ واستہ چتگ اِیرکُتگ۔
مات : او منی چُک ھُرّے ھُرّے کاسگ ءِ پُرّے۔
اے تو سکیں شریں کارے کُتگ، تئ ہمے زانتکاری مرچی دوستین ءِ واب ءَ پیلو کنت۔
دریگتیں سمّی ءَ انچیں سِنچ ءُ زانت ءِ بوتیں ،مرچی چو بزگءُ بدبھت نہ اَت۔
ھانی : اماں من رواں سمّی ءَ چاراں۔ ھانی پاد اتک ءُ بانءَ شُت۔ بان ءِ مان بوئگءَ ھو سمّی ءِ گندگءَ ھانی ءِ ارساں دور کُت۔
یک مزنیں پیتیءِ دیما سمّی نشتگ آ۔ پیتی ءِ تہا و چپءُ چاگردا وڑ وڑیں دوچییں گُدءُ سھت وزیور ایر تنت۔
سمّی ھمے گُداں چارگہ ات ءُ لوجگءَ ات" اے چندن ھاریءَ من ھیدا گورا کناں، اے گُل ژالانگوکءَ من وتئ وسرکءِ سُورا گورا کناں۔ بِلّی سجیں جنک بش بش وراں۔ چہ دُرستاں منی گُد شوک تر بنت"۔
ھانیءَ سمّیءِ اِے بےساری دیست وتئ دلے داشت نہ کُتءُ چہ بانءَ دراتک۔
بانءِ دپءَ اُشتاتءُ وتئ ارسی پاک کُتنت دیم پہ ماتءِ تھتءَ شُت۔ دِیستی کہ ماتءَ مصلہ گُون پہ عصرءِ نمازءَ رواگا انت۔
ھانی تھتءِ سرا نِشت ءُ ھیالانی ذرا ھوژناگ وراناں ھما روچانی ترانگءَ کپت کہ آ ءُ سمّی ھمے لوگءَ پہ گَلءُ شات وتی زندا گوازینگءَ تنت،،
آ دویں سکیں دوستیں گوھار تاں ، بلے آھانی تہا یک پرکے اَستت کہ ھانیءَ وانگ و زانگءِ ھُب استت۔ ھو سمّی پہ گُدے دوچگءُ پِر کنگءَ ھُبناک اَت۔
سمّیءَ مُدام ھانی گُشت کہ تو پرچا پہ وتءَ دوچییں گُد نہ دوچے۔ مُدام ترا ھمے مشین پولی گُد گوراَنت۔ تو نوکی ڈاکٹرے نہ بے۔ کُشت اِیر کُت وتءَ پہ وانگءَ۔
ھانیءَ پَسئو دات: من توریں ڈاکٹرے ماباں بلے وانگ منی چماں پچ کَنت ، منا شرّیءُ ھرابیءِ پرکءَ گُوشیت۔
سمّی : اَو اَو ھمے گپاں بزورءُ تاید کنءُ گورا کن، تو زانے ھمے گُداں گُوں جنک ترا کلاگ بنداں، باپُشتءَ تئ سرا گندنت کہ بزگءَ جوڑائے الکاپیں گُد نئے۔
ھانیءَ پہ زھر گُشت: چیا کلاگ بنداں منا زاناں پتلون پادا؟ منی گُد ھم بلوچی انت بس 10 12 ھزار زوال نہ کُتگ۔
منی گوھار ھیبی ءُ کلاگی کار دیگراں پہ کم کیمتیں گُداں کس ھیب دار نہ بیت۔
ھمے وڑا وھد گوازان بُوتءُ ھر دوئیں گوھارانی سُورءُ سانگ بوت، ھر دو وتی زندا وتی وتی تبءَ گوازیناں بوتاں۔
ھانی پہ سوج و سرپدی ۔ سمّی بلے ھما سمّی اَت۔
سمّی سُورءَ رند ھم ھما وڑ گُد، سھرءُ ایندگہ چیزانی لوٹوک اَت۔
اول سراں آئیءِ لوگ واجہءَآئی ءِ سجیں تماہ پورا کُتنت بلے رندا کہ چُک بوت ءُ وانگئے بناہ کُت ھرچ گیش بوتنت۔
سمّی ءِ لوگ واجہءَ سمّی سرسوج کُت کہ چو گُدءُ بےوڑیں چیزاں زراں زوال مکن۔ بلے سمّی ھچ وڑا سرپد نہ بوت۔
کوکارءُ جاکءِ کُت۔ اگاں آئیءِ لوگ واجہءَ وتی کستریں براتءُ گھاراں زر و چیزے دات گُڈا سمّیءَ شیگان جت ترا پہ برات گھاراں زر است پہ منی گُداں زر نیست۔ آئیءِ لوگ واجہءَ باز اُپار کُت بلے سمّیءِ ھروچگیں کوکارءُ مِڑاگاں بیزاریگ بُوت ءُ سمّیءِ سئون ءِ داتاں۔
سمّی گوں وتی سھورءُ گُدانی پیتیءَ ماتءِ لوگءَ اتک۔
بازیں جیڑگءُ رنجاں آئیءَ سر پہ گنوکیءَ جت۔
ھانی وتی ھیالاں گار اَت کہ ماتءِ تواری گوشاں کپت۔ ھانگُل برو چاہ ءِ پٹے گراد منی سر سک دردا اِنت۔
ھانیءَ ارس پاک کتنتءُ مُبداءَ شُت۔
چاہءِ وراگءَ پد ھانیءَ مات اجازت کُت ءُ وتی لوگءَ شُت۔
مات دیم پہ سمّی بانءَ شُت۔ سمّی ھما پیتی ءِ دیما واب کپتگءَ، مات سمّیءِ مود سمارتاں ، سرجاہ ءِ آورتءُ سرے چیرا دات۔
پدا ھمے گُدانی پیچگءَ لگیتءُ دلءَ جیڑگءَ اَت ، او سمّی تئی بےزانتیءَ تی زند تباہ کُت، دریگتیں ترا دِرتگیں پشکءِ گورا بُوتیں بلے تو وتی لوگ ءَ وتی چوکانی کِرا بوتینے۔
ھلاس۔
