عطا شاد
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
دلانی مھر ءِ تلب گاریں عطا ءِ بابت ءَ جیڑگ ءَ سرپدی رسیت کہ اے ٹوھیں انسان ءِ ھیال ءِ تلب ءِ شاھگانی ءِ اندر ءَ ھما وفا ءِ رازے پوشیدہ اِنت کہ آ وتی جند ءِ رضا ءَ جھان ءَ انچیں زانت ءُ سرپدی ءِ چراگ ءِ رُژنے ءِ ھزار نیمگ ءَ تالان کنئگ ءِ سکین ءَ دنت کہ پہ جھان ءَ سقراط ءُ ایلیٹ ءُ سارتر ءُ جبرانے ءِ بستار ءِ واھُند اِنت۔ گڑا اے راج چیا تاں روچ روچ ء مروچی وت ماں وتی کینگانی آس ءَ سُچیت ءُ رھشون وت ماں وتی وت منی ءِ تلب ءِ سنچ ءَ چہ در کپت نہ کناں۔
دلانی مھر ، ھیال ءِ تلب ، وفا ءِ چراگ
ھزار نیمگ ءَ مئے واھگ ءِ رضا ءِ چراگ
ایشی ءَ سوب ءَ عطا ھمے گُشیت کہ منی مھروانیں ارواہ ءِ ابدمانیں احساسانی فھمگ ءَ ھما زانت ءُ سرپدی درکار اِنت کہ آ عطا مھرانی سِنچ ءَ چہ آشنا بہ بیت، اگاں ناں مرچیگیں جاور ھال ھرکسی دیما پدّر اَنت کہ باپُشت ءَ بدواھی کنوک چہ من مھر ءِ تلب گار اَنت،
نہ بیت روک منی مھر ءِ روکیں دنز ءُ مُج ءَ
بل اِیت نہ چوش ، بدواھی ءِ ھوا ءِ چراگ
اگاں کسی اے بے مزدی ءَ بھائیں مھروانی ءِ ابدمانیں احساس ءَ پوہ ءُ سرپد بہ بیت تہ عطا چوش ھم گُشیت کہ
سرپ اِیت چو پُل ءَ شل اِیت مِسک ءُ مھلبی دروتاں
چو روژنائیں ، اے بے مزدی ءِ ، بھا ءِ چراگ
بلے پہ اے ٹوھیں انسان ءَ اے راج ءِ بے مھریانی ءُ وت ماں وتی کست ءُ کینگانی آسر تاں چنت عھداں ، بے مھریانی نیستی ءُ بد بھتی ءِ آسر جوڑ بنت ءُ عطا مھر ءِ تلب گار ءُ نوکیں زند ءِ شوھازیگ۔۔۔۔
عطا پہ مھر زریت، نود ءِ گنج ءِ دریا انت
مدام بات تئی نیستی ءِ متاہ ءِ چراگ
